Konfor alanı huzursuzluğu

“Konfor ruhun bataklığıdır”, demiş Ali Şeriati.. Konfor alanı her ne kadar korunmaya değer bir
yer gibi görünse de o alanın bizi koflaştıran bir yanı vardır.

Belki de konuya, günlük hayatın sıradışı sıradanlığı da iyi bir başlangıç yaptırır. Aynı döngünün içinde sabah belli saatte kalıp işe gidip gün içindeki sorumlulukları, sanki günlük bir yol varmış da bir ayak izi orada kalıplaşmış ve onların üzerine basarak her günümüzü ‘öldürüyor’ gibi yerine getirmeye
çalışıyoruz.

Bu rutin bize konfor alanı oluşturmuş durumda. Çünkü biliyoruz ki mekanikleşti artık bu döngü ve bu bize zarar vermiyor ve hatta ondan da ziyade beni yeni bir şeyle karşılaştıracak yeni bir çabanın içine atacak bir döngü değil. Sonra bir bakıyoruz seneler bu şekilde geçmiş.. Aslında günlük yaşam içindeki mutsuzluğu dahi geçtim, duygusuzluk, hiçbir şey hissedemiyor olmakla da ilgili olabilir bu yaşam döngüsü.

Belki de zaten hissizlik hissi, konfor alanına tam anlamı ile yerleşmiş olmanın belirtisi. Sonrası ise somatik rahatsızlıklar..

Freud der ki, “Sağlıklı insan, sevebilen ve üretebilen insandır.” Böyle bir senaryonun içinde
sevebilmek ve de üretebilmek pek de olası görünmüyor.

Bu yazının gerçekten bu minvalde kaygısı olan kişilere ulaşacağını düşünüyorum. Bu hayat rutinini benimsemiş kişi, ilk cümleyi okuduğu an ‘konfor alanı’ndan çıkacağı için yazının devamında huzursuzluğu giderek artacaktır.